Από μαθητές και μαθήτριες της  Γ΄τάξης 

Παναγιώτης Μοσχόπουλος (Γ3)

Δέντρο γηραιό

έχει ζήσει μαγικά

παιδικές φωνές

Παντού ησυχία

άδειοι τώρα οι δρόμοι

η λήξη κοντά

 

ΠΑΠΑΜΑΝΩΛΗΣ ΚΥΡΟΣ (Γ2)

Άνοιξη ζεστή

ευωδίασε η γη

κι εγώ μέσα!!!

 

  

Παπαγιαννάκη Ευαγγελία (Γ2)

Πάγωσε ο χρόνος

Τα λόγια ανείπωτα

Τελευταίο αντίο.

Αμαλία Φερχάτι (Γ3)

Ανάμεσα στα κόκκινα άνθη της Μηλιάς

στεγνώνει

η βρεγμένη γάτα

 

Ανθισμένες γαριφαλιές γέμισε ο τόπος

η άνοιξη

μυρίζει καλοκαίρι

 

Και η αγριόγατα

στον έρωτα

γατούλα γίνεται

 

Ουράνιο τόξο ζωγραφίζεται

στο πρόσωπο

της αγάπης μου

 

Το σκοτάδι έρχεται

και βγαίνουν

τα τσακάλια

 

Η άνοιξη έρχεται

μόλις

άνθισαν τα λουλούδια

 

Μια φωτογραφία

δεν μπορεί

να κρίνει έναν άνθρωπο

 

Όταν ραγίζει το γυαλί

δεν ξανά κολλάει

 

Κάθε Χριστούγεννα

ξανά

γίνομαι παιδί

 

Αθανασία Πλουμή (Γ2)

 

Πόσες βδομάδες έχει η μέρα;

ΚΙ ο μήνας πόσα χρόνια ;

 

Γιατί η γη μόλις βγουν οι βιολέτες

Μαραζώνει;

 

Ένα ακόμη χαϊκού!

Ξανανθίζουν οι κερασιές όχι

Η ψυχή μου.

 

Σταμάτης Κώστας (Γ3)

 

Η μοναξιά είναι τεράστιο πράγμα

δεν ξέρω

αν με καταλαβαίνεις

 

Την φιλιά την ζεις την νιώθεις

την χαίρεσαι

ή την εκμεταλλεύεσαι?

 

Γονείς αξία ανεκτίμητη

μόνο όταν

το ζήσει κάποιος

 

Χατζημιχαηλίδου Χριστίνα (Γ3)

 

Άν τα λουλούδια

 του κόσμου όλα κόψεις

 θ’ ανθίσουν κι’ άλλα.

 

 Είναι εύκολο

 το να ζητάς απ’ άλλους

 και να μην δίνεις.

 

 Στη ζωή αυτή

 δικαίωμα να ζήσεις

 αφού πεθάνεις.

 

Αριστείδης Φούρναρης (Γ3)

  

Ο Ίκαρος ψηλά

πέταξε και έπεσε

σαν τα όνειρά μου

 

 

 

 

 

Σεφέρι  Λένα (Γ2)

Ανθίζουν τα λουλούδια

μα ο κόσμος

δε χαμογελά πια

 

Μη σε ξεγελά 

το χαμόγελο,

δε ξέρειςτι κρύβει.

 

Μια καρδιά με μυστικά

όμοια με αυτά

της θάλασσας. 

                               

Δημητρης Ανδριελης (Γ3)

                        

Θριαμβευτικά φόρεσε

την κορώνα του ο βασιλιάς

γελώντας.

                         

Οι άνθρωποι πεθαίνουν,

που να κρυφτούν

που να πάνε.

                        

Η ελπίδα χάνεται, κόσμος

μαραίνεται,

γίνεται  στάχτη.

Νακίδης Πάρης (Γ2)

Χρυσή εποχή,

πότε θα ξαναέρθεις

Τώρα μόνο θλίψη.

 

Είτε βραδιάζει

Είτε ξημερώνει

Εγώ μές στο σπίτι

 

Κοιμάμαι, ξυπνώ

Ρούπι δεν ξεμυτάω

Φοβάμαι τον ιό.